Yalnızlık

Yalnizlik, insan kalbinin kendisini sıgınılacak birinden uzak hissetmesiydi..bende siginilacak herseyden ayrilmistim..icimde kopan firtinalar,yalnizlik koyunda dinmisti..Yalnızlık denizi ruhumu amansız dalgalarla dövüp durmuştu..Sonunda tüm nefsi duygularım kıyıya vurup sahile atılmıştı..sakindim..Fırtınadan sonraki güzelliği yaşıyordum..Arınmışliği hissettim..Yüklerimi attım kalbimden..Açıktı gönül denizim..En büyük limana kulaç attım dua dua..En güçlü kapıya yanaştım yorgun ve bitkin..Yalnızlık fırtınasının savurmasiyla ulaştım tüm yokların 'VAR'ına.. Yalnızlık hasretle vurdu içime..hasret için çok erken buldum zamanın akışını..Neden içim ayrılığın hasretiyle kuşanmıştı bilemedim..Konuşmak için kıpırdadı dudaklarım.Yalnızlık tıkadı kelamımı,açmadan kapandı ağzım..DÜŞÜNDÜM..Dili konuşanın kalbi konuşmazmış,kalbi konuşanın da dili konuşmazmış..Kalbimin mırıltılarına bıraktım kendimi,ilk defa anladım kalbin kelamininin gücünü ve sınırsızligini..Şükür kıpırtılarıyla doldu içim..Insan yalnızlıkta ELIF olabilendi..